“Wie grenzen trekt, schept grensgevallen”.
Of:
“Wie regels maakt schept schrijnende gevallen”.
Dus zegt de politiek:
“Daar maken we dan een uitzonderingsregel voor”.
…maar daar zitten ook weer grensgevallen en schrijnende gevallen bij, dus daarvoor maar een extra regeltje, en voor je het weet heb je weer zo’n pakket complexe regelgeving. Dat heet dus bureaucratie. En dat allemaal omdat we wel graag regels maken, maar terugdeinzen voor de grensgevallen en de ‘schrijnende gevallen’.
Deregulering vanuit de politiek en vanuit de ambtenarij werkt dus gewoon niet. Dit is bij voorbaat genoemd te mislukken. Omdat er bij deregulering keuzes gemaakt moeten worden met een politieke afweging en daar komt de politiek dus gewoon niet uit. Tot nu toe heeft de deregulering alleen maar geleid tot het opheffen van een paar politiek-neutrale en onbelangrijke commissies, regels of raden.
Per saldo gebeurt er eigenlijk niets.
Wat dan wel te doen?
Laat externen de keuzes maken.
Geef carte-blanche aan een extern niet-politiek gebonden organisatieadvies bedrijf. Geef ze de opdracht mee: verminder de regels en bureaucratie in dit ministerie met (bijv.) 15%. Geef als opdrachtgever een aantal prioriteiten als hoofdlijnen mee. En spreek van te voren af dat de maatregelen bindend zijn. En accepteer dat er grensgevallen en schrijnende gevallen tussen zullen zitten.
Dat is namelijk inherent aan elke regel.
En ook aan het opheffen van regels.
Dus “hakken met de botte bijl”.
Dat gebeurt in het bedrijfsleven ook af en toe, en met het hakken verdwijnt er een boel moois en gebeurt er een boel onrecht. Maar soms moet het.
“Wie regels maakt schept schrijnende gevallen”.
Als je daar voor terugdeinst, moet je gewoon geen regel maken.
Maarja, dait hele verhaal is politiek onverkoopbaar, en eigenlijk een brevet van onvermogen voor het hele politieke en ambtelijke veld.
Dus dit gaat niet gebeuren.